Goed nieuws voor de lezers van Cormac McCarthy!

Na 16 jaar stilte verschijnen er aankomende herfst maar liefst twee nieuwe romans van Cormac McCarthy: op 25 oktober zag The Passenger het licht; op 6 december volgt Stella Maris. En ik overdrijf niet als ik stel dat we hier, bij de Bengel, nauwelijks kunnen wachten.
Dat er aan dat enthousiaste ongeduld ook iets verontrustends kleeft, realiseren we ons maar al te goed.

McCarthy schrijft namelijk geen hoopvolle boeken, in tegendeel. Je zou zijn romans met recht meedogenloos kunnen noemen. Meridiaan van bloed, een epische en nietsontziende hervertelling van de vroege Amerikaanse geschiedenis, kent alleen in het Oude Testament en de omzwervingen van Odysseus zijn gelijke; sfeer en wereldbeeld van het dystopische De Weg worden halverwege de roman als volgt samengevat: ‘Er is geen God en wij zijn zijn profeten.’
En dan laten we de eenzame griezel en zijn gescalpeerde slachtoffers uit Kind van God op last van tere zielen en zwakke magen maar even buiten beschouwing.

En toch. Toch zijn het boeken die zich onmogelijk weg laten leggen want McCarthy vergeet zijn lezers nooit. Alles wordt opgediend in schitterende zinnen – soms barok en rommelend als ingehouden onweer, dan weer uitgebeend en naakt, teruggebracht tot de kale essentie. Evocaties van sterrrenhemels, landschappen en veldslagen blijven dagenlang op je netvlies branden, veel van zijn personages gaan met gemak een lezersleven lang mee (hoewel je een enkeling maar wat graag zou vergeten). Daarbij is het geweld nooit larmoyant – aan valse romantiek doet McCarthy niet. Meridiaan van bloed is een roman over het wilde Westen, zeker, maar wel eentje waar de gemiddelde patriot met een grote boog omheen zal lopen. En Suttree wordt bevolkt door verliezers en havelozen maar in plaats van een potje aapjes kijken laat McCarthy zien wat er gebeurd als een wereld zijn kansarmen geen vangnet biedt. Onvergetelijke boeken dus die garant staan voor verpletterende leeservaringen.

The Passenger en Stella Maris draaien allebei om het gedoemde liefdesverhaal van een broer en zus die worstelen met de erfenis van hun vader, een fysicus die een rol heeft gespeeld bij de ontwikkeling van de atoombom. Opvallend detail: Stella Maris heeft voor het eerst een vrouw als hoofdpersoon, een idee waar McCarthy al vijftig mee speelde maar tot voor kort niet aandurfde … Had ik al gezegd dat we nauwelijks kunnen wachten?