Briefwisseling Ary en Levi over Al het blauw (Uit het geheime archief van De Bengel)
Al het blauw, een briefwisseling
Beste Levi,
Het was mijn bedoeling om het door jou aangeraden boek van Peter Terrin nog even te bewaren. Ik kocht het vrijdag toen ik in de winkel was maar toen ik het zaterdag doorbladerde, ben ik gelijk begonnen met lezen. Ik kon niet meer stoppen. Bedtijd dwong me om het boek neer te leggen, maar vanmorgen ben ik er in verder gegaan en heb het, ondanks het prachtige, zonnige weer, uitgelezen. Wat een fantastisch mooi boek. Je had gelijk. Groot gelijk. Het is een boeiend verhaal van een schrijver die in Nederland veel meer bekendheid verdient. Het is een boek als een goede art-house film. De personages krijgen vlees en bloed en adem om te spreken. Prachtig is de vriendschap beschreven tussen de hoofdpersoon Simon en zijn hondje Rocky. Lief de moeder, kil de vader en meelijwekkend hunkerend de fotograaf Pieter.
Pas toen ik het boek uit had, las ik op de kaft: coming of age-roman. Daar ben ik, dat zal wel aan mijn leeftijd liggen, altijd wat huiverig voor. Maar mijn vrees was onterecht. Het boek staat inmiddels in mijn kast, op ooghoogte, klaar om af en toe te grijpen. Dank voor je voortreffelijke advies.
Groeten aan Gerrit-Jan.
Met vriendelijke groet,
A.(Ary) Bollaart
Goedemiddag Ary,
Veel dank voor je mooie e-mail – fijn om te lezen dat Al het blauw in de smaak viel. Zelf las ik het tijdens een paar gestolen dagen in een verregend vakantiepark. Noodweer in hartje zeeland: een man en een boek kunnen het slechter treffen. Het zwembad was op last van het coronavirus tijdelijk gesloten maar als ik ’s avonds langs de lege bungalows naar de receptie liep om een fles wijn te kopen, koste het weinig moeite om me Simon te wanen. Alleen en ontheemd maar op een volstrekt pijnloze manier – zo lang de toekomst op jou wacht in plaats van andersom is er geen enkele reden om je eenzaam te wanen. Het scheelde weinig of ik had een hondje aangeschaft …
Ik geloof trouwens dat Al het blauw deels autobiografisch is en hoewel me dat meestal niet interesseert, ligt dat in dit geval net even anders. In interviews heeft Terrin verteld dat hij na na een afgebroken ingenieursstudie als vertegenwoordiger voor een groot bedrijf werkte en, tamelijk ongelukkig, de wereld rondreisde. Hotelkamers en kabeltelevisie, systeemplafonds en minibars – dat werk. Op een van zijn dienstreizen nam hij De donkere kamer van Damokles mee, cadeautje van een vriend. Terrin was op dat moment geen lezer laat staan een liefhebber, romans hadden tot dan toe geen rol van betekenis gespeeld. Op een avond sloeg hij het boek open om het achter elkaar uit te lezen. De volgende ochtend belde hij zijn baas, nam ontslag en keerde terug naar Vlaanderen waar hij weer bij zijn ouders introk. Als zij ’s ochtends de deur achter zich dichttrokken, zat hij achter zijn bureau. Woorden tellen, zinnen temmen. De rest is geschiedenis … Waarschijnlijk dik ik nu van alles aan en gebruik ik veel te veel woorden om een simpel punt te maken: dat de echo van die geschiedenis in Al het blauw het boek voor mij nóg beter maakte. Juist omdat die geschiedenis niet expliciet wordt inzet (het boek gaat niet gaat over de wording van een briljante schrijver) maar wel resoneert … Terrin heeft overigens nog een aantal schitterende romans geschreven. Blanco, De bewaker en Patricia om ‘m er een paar te noemen. Compleet andere boeken maar net zo subliem geschreven … Heel precies, heel gestileerd maar nergens kil, nergens afstandelijk. In tegendeel.
Beste Ary, andermaal dank voor je mail en tot in de winkel.
Levi